When in Su....

Het is al weer even geleden (4 maanden... sorry) dat ik een verhaal heb geschreven. Mijn avontuur in Suriname zit er al weer bijna op. De afgelopen maanden heb ik weer veel mogen mee maken.

Gezondheid

Zo ben ik vorige maand aangereden. Ik wilde de weg over steken en keek niet goed naar links en recht (of was het nou rechts en links). De chaffeur zag mij ook te laat en het kwam tot een botsing. Daar lag ik dan, in de stromende regen op de grond. De chaffeur heeft me naar het ziekenhuis gebracht en ik had gelukkig niks gebroken. In het ziekenhuis heb ik maar weinig gemerkt van de pijn. De passagier van de chaffeur was zo ontzettend grappig dat ik alleen maar heb gelachen. Zo af en toe voelde ik mijn schouder pijn doen, maar ach. Voor de pijn in mijn schouder werd ik naar de apotheek gestuurd om pijnstillers te halen. Nu, 4 weken verder, heb ik af en toe nog last van mijn schouder maar het wordt al minder. Het pasje waarmee ik mij bij het ziekenhuis heb gemeld, was niet mijn pasje. De geboortedatum op het pasje scheelde 20 jaar met mijn geboortedatum. Natuurlijk was ik blij dat niemand ernaar keek. Maar hallo, ik zie er toch niet uit als iemand van 50 jaar?

Werk

Vanuit Nederland had ik me aangemeld bij een vrijwilligersorganisatie SPS Suriname. Zij zouden voor mij bemiddelen in een woonplek en de vrijwilligersplek. Ik had mijn wensen op beide gebieden aangegeven en het afgesproken bedrag aan hen betaald. Zo had ik bijvoorbeeld als wens om niet ver van mijn werkplek te willen verblijven omdat ik niet zo dol ben op lang bussen en lopen. Helaas voor mij, hadden zij toch een plek die erg ver was van mijn woonplek. Ik heb dit aangekaart bij SPS maar hier werd matig op gereageerd. Deze samenwerking heb ik dan ook maar opgezegd. Ik heb wel een wijze les voor een ieder die vrijwilligerswerk wilt gaan doen in Suriname: Het is zonde van je geld om via een vrijwilligersbureau aan een werk- en een woonplek te komen. Via internet kan je alles zelf regelen. Echt waar.

Verkiezing

Op 25 mei mag er gestemd worden. Het land is helemaal 'versierd' in de kleuren van de politieke partijen. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat niet alle versiering even mooi is. Je kunt de radio of de televisie niet aanzetten of het gaat over de politiek. Ook op straat is de politiek het gesprek van de dag. Soms ontstaan er zelf kleine ruzies over. Natuurlijk volg ik het wel en probeer ik ook mee te doen in discussies. Maar owee als je iets kritisch bent over de politiek in Suriname. Wat ik regelmatig te horen kreeg was: Ja, maar in Nederland hebben jullie Geert Wilders en zelf een politieke partij voor pedofielen. Tja, dan was ik toch wel uitgesproken. Ik ben benieuwd hoe de stemming in het land is op 25 mei.

Het leven in Suriname kan ik maar moeilijk omschrijven. Er is voor ieder wat wils. Van alle culturen/religies valt er wat te vinden. Veel verschillende bevolkingsgroepen die hier in het land een eenheid vormen (niet altijd). Je kunt in de stad meedoen met de drukte of iets verder buiten de stad genieten van de rust. Go with the flow. Blijf niet te lang hangen in de 'maar in Nederland doen we het anders' fase. Het gaat je uitputten om zo te denken.

Omdat ik nog zoveel te vertellen heb, beloof ik volgende week weer te schrijven.

Bye bye

Speciaal voor Michiel!!!!

Seriously Easy Going

Hallo allen die meelezen. Hoe is het daar in de kou?

Hier gaat het goed. Genietend van het mooie weer (tussen de regenbuien door) en van de ontspannen sfeer, ga ik rustig mijn gangetje. Een korte periode een beetje heimwee gehad naar mijn huis, familie en vrienden. Maar door meer naar buiten te gaan en onder de mensen zijn voelde ik me steeds beter.

Ik ben inmiddels begonnen met werken. Ik startte bij een instelling voor gehandicapte kinderen. Ik was van deur tot deur een uur onderweg. Om deze reden ben ik gestopt en op zoek gegaan naar ander vrijwilligerswerk. Momenteel werk ik bij een kinderdagverblijf en assisteer ik de hoofdleidster. Het zijn kinderen van 1 tot en met 3 jaar. Er werken 2 leidsters (inclusief de hoofdleidster). De leidsters worden door de kinderen respectvol met 'tante' aangesproken. Het is lang geleden dat ik me heb bezig gehouden met knippen en plakken van knutselwerkjes maar ik vind het toch eigenlijk wel leuk om te doen. Sommige kinderen zijn wel een beetje vrijpostig zoals ze dat hier noemen, wat zoiets betekend als brutaal. Maar de brutaliteit is vaak zo grappig dat je er niet boos om kan worden. Het werken met de kinderen bevalt me dus erg goed. Mijn collega’s zijn ook erg aardig en gezellig.

Ik ben de nodige insecten tegen gekomen in Suriname. Binnen- en buitenshuis. Door mijn zeer slechte ogen heb ik bijvoorbeeld een kakkerlak aangezien voor een dor blaadje. Ik wilde het oprapen maar het bewoog... Ik schrok en viel bijna achterover. Te smerig. Ook ben ik in mijn kamer aangevallen door een krokodil.

Nou ja krokodil,kamrawintje, salamander whatever... bijna hetzelfde. Ik vind ze na al die jaren dat ik hier op vakantie ben geweest nog steeds verschrikkelijk.En ik weet dat ze niks doen en alleen maar insecten eten, maar het idee dat het beestje even uit balans raakt en boven op me valt geeft me rillingen.

Met de muggen heb ik inmiddels ook een goede relatie. Elke dag komen ze kussen. Vooral mijn benen moeten eraan geloven. De laatste weken is het wel vele malen minder geworden en ik hoop maar dat ze snel op me uitgekeken zijn.

Vanuit Suriname groet ik iedereen die meeleest.

So so lobi.

Koud!!!!

Stel je voor: Het is ochtend, je wekker gaat en je komt uit bed. Nog een beetje slaperig loop je naar de badkamer. Je doet de kraan open en wacht tot het de juiste temperatuur heeft. Eenmaal warm, stap je onder de douche en word je langzaam maar zeker wakker. Je kleedt je aan en de dag kan beginnen. Mooi toch? Maar hoe begint je dag als je alleen maar KOUD water hebt... Ik kan er maar niet aan wennen. Ook al is het buiten 30 graden, het douchen met koud water vind ik niet prettig. Maar ja, when in Su...

De dagen voor kerst waren geen zonnige dagen, het kwam met bakken uit de hemel. Om toch een gevulde koelkast (oké, en kledingkast) te hebben moest ik zo af en toe toch naar buiten. Na het winkelen stapte ik met mijn spullen in een goed (door airco) gekoelde taxi. De combinatie van natte kleding en airco deed mijn gezondheid geen goed. Eenmaal thuis had ik het behoorlijk koud gekregen. Een warme douche zou nu erg lekker zijn, maar laat ik mijn huisje nou alleen koud water hebben... De kerstdagen heb ik daarom helaas in mijn bed doorgebracht. Ik rilde 's nachts van de kou en was erg verkouden. Ik had er zo erg naar uitgekeken, maar dat liep helaas anders.

Eind december was ik weer helemaal gezond en vast besloten om nog wat leuke feestje te gaan bezoeken. Een ding staat als een paal boven water: De feestjes in Suriname zijn super. Leuke bandjes, lekker eten, gezellige mensen. "s Middags om 12 uur werden de vuurwerkrollen (pagara) uitgerold midden in het centrum van de stad. Een hoop lawaai maar dat hoort erbij. En 's avonds van een Streetparty met La Rouge, naar een schuifelfeest met Sabakoe. Om 24.00 uur was ik thuis en heb ik met de buren het nieuwe jaar ingeluid.

Ik wens een ieder die meeleest een heel gelukkig 2015 toe.

Melden in Suriname

Als je langer dan 3 maanden in Suriname blijft ben je verplicht je te melden bij de afdeling Vreemdelingenzaken. Gezien ik 7maaden blijf behoor ik tot deze groep. Meerdere mensen hadden mij al gewaarschuwd dat het soms nog wel eens (hoe zal ik het netjes zeggen) stroef verloopt. Ze zeiden mij dat ik op tijd moest gaan, niet laat in de middag maar vroeg in de ochtend. Ook dat ik me netjes (lees niet te bloot) moest kleden en dat ik te allen tijde beleefd moet blijven. Eitje toch? Wat ik mee moest nemen waren mijn paspoort en ticket. Dit alles heb ik de avond van te voren netjes klaar gelegd.

Op dag 2 ben ik om 7.45 uur vertrokken van huis richting Vreemdelingenzaken. Bij binnenkomst werd mij middels handgebaren duidelijk gemaakt dat ik mijn documenten op de balie mocht leggen en daarna mocht gaan zitten. Ik was erg vroeg dus het was erg rustig. Achter de balie zat een dame. Ik zag dat zij mijn paspoort opende en hoorde haar mijn naam roepen. "Mevrouw Judith?". Ik stond op en liep naar haar toe. "Uw ticket heeft geen retour datum, ik kan uw aanvraag niet in behandeling nemen." Ik keek naar mijn ticket en zag dat ik mijn boardingpass had meegenomen. Niet zo slim. Ze vroeg me naar mijn retour datum en deze gaf ik door. "Oh, dus u blijft 7 maanden?" Ik bevestigde dit. Ze gaf aan dat ik echt met ticket terug moest komen.

Een paar dagen later ben ik opnieuw vroeg en dit keer met ticket mij opnieuw gaan melden. Ik herhaalde de handeling van vorige keer. Ik legde mijn ticket op de balie en nam plaats. Nog voor ik goed en wel zat, werd er luid en bozig geroepen: "Hallo dame, waarom legt u uw paspoort daar?" Geschrokken keek ik de mevrouw achter de balie aan en begon te twijfelen. "Eh"... kon ik nog net zeggen. "Ziet u mij als een hond?", vraagt mevrouw aan mij. Tja... net alsof ik hier een goed antwoord op kan geven. Opnieuw komt er niet veel meer uit mij, alleen maar: Eh..... "Ik ben geen hond dus, wilt u uw paspoort weer nemen en wachten tot ik u roep". Stomverbaasd pak ik mijn paspoort weer terug en wil weer braaf gaan zitten. Nog voor ik bij mijn stoel ben roep haar collega mij. Ze neemt mijn paspoort en bekijkt mijn ticket. "Mevrouw Judith, we hebben de papieren van uw ouders ook nodig omdat u langer blijft dan 6 maanden. "Maar mevrouw, dat heeft uw collega mij de vorige keer niet verteld en nu zal ik weer moeten terugkomen". Deze zin had ik willen zeggen. Maar gezien ik nog steeds in shock was, kwam er niet meer uit dan: "Oké". Onverrichter zake ging ik weer terug naar huis.

Voor de derde keer naar het kantoor om mij te melden. Dit keer was ik nog beter voorbereid. Ik had al mijn papieren documenten meegenomen en me nog netter aangekleed. Er was niets meer wat ze me kon vragen wat ik niet bij me zou hebben. Maar als het goed is, zou ze dat niet doen, toch?

Toch wel dus. "Nee, mevrouw Judith, we hebben ook uw geboorteakte u nodig". Hahaha, lucky me. Ik had het bij me. Ze heeft er niet eens naar gekeken. Maar het stempeltje staat eindelijk in mijn paspoort en ik mag nu 7 maanden in Suriname blijven.

Ik durfde dit verhaal niet eerder te posten, bang dat de mevrouw achter de balie me zou googlelen ofzo en me weer zou schreeuwen... you never know toch.

Week 1.

Zo, de kop is eraf, mi doro mi doro. De eerste week in Suriname zit er bijna op. Na alle drukte in de weken voor mijn vertrek verdiende ik het om even bij te komen en uit te rusten. En dat heb ik dan ook gedaan. Voor het eerst in mijn volwassen leven ben ik werkloos. Dat is toch best raar hoor. 16 jaar ben ik al aan het werken (kon ik zien op de site van werk.nl

Voor het eerst ben ik zo lang weg van paps, mams, broer en zus. Maar dat is de keerzijde van je dromen achterna gaan, moet ik maar denken. Met de technologie van vandaag de dag zijn ze slecht een druk op de knop van me vandaan.

Deze 7 maanden ga ik gebruiken om mezelf te vinden en te ontplooien. Wie is Judith als ze ergens is waar haar 'vaste vrienden en vriendinnen' niet zijn? Hoe makkelijk sluit ik me aan bij mensen die ik (nog) niet ken? Hoe zit het met het cultuurverschil of valt dat allemaal wel mee? Heb ik het in mijn hoofd allemaal mooier gemaakt dan het in werkelijkheid is, of ga ik nu echt ontdekken dat ik liever hier woon, dan in Nederland? Kan ik uit mijn comfortzone komen of blijf ik vast houden bij de dingen waar ik me het meest prettig en veilig bij voel?

Om alvast te ervaren hoe het is om iets te doen waarvan ik dacht dat ik er helemaal niet goed in was, ben ik deze blog begonnen. Want schrijven is echt niet mijn ding, dacht ik.

Genoeg vragen waar ik de komende 7 maanden vast een antwoord op ga vinden.

Note 2 self: Juudje, succes met je zoektocht en boven alles... Geniet geniet geniet.