Als je langer dan 3 maanden in Suriname blijft ben je verplicht je te melden bij de afdeling Vreemdelingenzaken. Gezien ik 7maaden blijf behoor ik tot deze groep. Meerdere mensen hadden mij al gewaarschuwd dat het soms nog wel eens (hoe zal ik het netjes zeggen) stroef verloopt. Ze zeiden mij dat ik op tijd moest gaan, niet laat in de middag maar vroeg in de ochtend. Ook dat ik me netjes (lees niet te bloot) moest kleden en dat ik te allen tijde beleefd moet blijven. Eitje toch? Wat ik mee moest nemen waren mijn paspoort en ticket. Dit alles heb ik de avond van te voren netjes klaar gelegd.

Op dag 2 ben ik om 7.45 uur vertrokken van huis richting Vreemdelingenzaken. Bij binnenkomst werd mij middels handgebaren duidelijk gemaakt dat ik mijn documenten op de balie mocht leggen en daarna mocht gaan zitten. Ik was erg vroeg dus het was erg rustig. Achter de balie zat een dame. Ik zag dat zij mijn paspoort opende en hoorde haar mijn naam roepen. "Mevrouw Judith?". Ik stond op en liep naar haar toe. "Uw ticket heeft geen retour datum, ik kan uw aanvraag niet in behandeling nemen." Ik keek naar mijn ticket en zag dat ik mijn boardingpass had meegenomen. Niet zo slim. Ze vroeg me naar mijn retour datum en deze gaf ik door. "Oh, dus u blijft 7 maanden?" Ik bevestigde dit. Ze gaf aan dat ik echt met ticket terug moest komen.

Een paar dagen later ben ik opnieuw vroeg en dit keer met ticket mij opnieuw gaan melden. Ik herhaalde de handeling van vorige keer. Ik legde mijn ticket op de balie en nam plaats. Nog voor ik goed en wel zat, werd er luid en bozig geroepen: "Hallo dame, waarom legt u uw paspoort daar?" Geschrokken keek ik de mevrouw achter de balie aan en begon te twijfelen. "Eh"... kon ik nog net zeggen. "Ziet u mij als een hond?", vraagt mevrouw aan mij. Tja... net alsof ik hier een goed antwoord op kan geven. Opnieuw komt er niet veel meer uit mij, alleen maar: Eh..... "Ik ben geen hond dus, wilt u uw paspoort weer nemen en wachten tot ik u roep". Stomverbaasd pak ik mijn paspoort weer terug en wil weer braaf gaan zitten. Nog voor ik bij mijn stoel ben roep haar collega mij. Ze neemt mijn paspoort en bekijkt mijn ticket. "Mevrouw Judith, we hebben de papieren van uw ouders ook nodig omdat u langer blijft dan 6 maanden. "Maar mevrouw, dat heeft uw collega mij de vorige keer niet verteld en nu zal ik weer moeten terugkomen". Deze zin had ik willen zeggen. Maar gezien ik nog steeds in shock was, kwam er niet meer uit dan: "Oké". Onverrichter zake ging ik weer terug naar huis.

Voor de derde keer naar het kantoor om mij te melden. Dit keer was ik nog beter voorbereid. Ik had al mijn papieren documenten meegenomen en me nog netter aangekleed. Er was niets meer wat ze me kon vragen wat ik niet bij me zou hebben. Maar als het goed is, zou ze dat niet doen, toch?

Toch wel dus. "Nee, mevrouw Judith, we hebben ook uw geboorteakte u nodig". Hahaha, lucky me. Ik had het bij me. Ze heeft er niet eens naar gekeken. Maar het stempeltje staat eindelijk in mijn paspoort en ik mag nu 7 maanden in Suriname blijven.

Ik durfde dit verhaal niet eerder te posten, bang dat de mevrouw achter de balie me zou googlelen ofzo en me weer zou schreeuwen... you never know toch.